Σκέφτομαι πως οι κηδείες θα έπρεπε να γίνονται πριν κάνεις πεθάνει. Να τον αποχαιρετούμε ενώ είμαστε ακόμα μαζί. Θα ήθελα να σε έχω αποχαιρετήσει. Για αυτό όταν πεθάνεις, θα γίνεις το κύμα για τις κηδείες που δεν κάνουμε ποτέ στην ώρα τους.
Θα είσαι ο καρπός από το δέντρο που θα πέσει στο χώμα. Και αυτό που θα μείνει πίσω θα είσαι εσύ, περισσότερο. Όχι ένας μόνο, πολλοί. Ένα δέντρο ολόκληρο. Θα μαζέψω τα μανταρίνια του στην αγκαλιά μου και θα έρθω να τα στολίσω στον τάφο σου. Και καθώς τα απλώνω θα σκέφτομαι πώς εσύ άφησες πίσω σου έναν τάφο, όπως τα δέντρα άφησαν πίσω τους καρπούς. Και τώρα αυτοί που μείνανε πίσω θα στολίζουν εσένα νεκρή. Όπως έπαιρνες αγκαλιά τα δέντρα όταν σε φωτογράφιζα, έτσι τα μανταρίνια θα ακουμπήσουν στον τάφο σου. Αυτά θα σε αγκαλιάζουν τώρα αντί για μένα.
Και μετά θα φύγω από το μέρος αυτό που ποτέ δεν είχαμε πάει μαζί και θα πάω σε εκείνα από τα οποία μόνο μαζί περάσαμε. Και θα περπατάω και θα φωτογραφίζω την απουσία σου και την παρουσία μου μέχρι να τα αντιμετωπίσω. Μέχρι οι αναμνήσεις να αποκτήσουν μια όψη διαφορετική και πάψουν να με τρομάζουν.
