Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Καθόλου

Όλα μοιάζουν χωρίς νόημα όταν δεν σε βλέπω και δεν σου μιλάω. Ξανά. Όχι συνέχεια, όπως παλιά, αλλά μόνο όταν μου λείπεις. Εκρηκτικά. Δεν με νοιάζει που βρίσκομαι, δεν με νοιάζει τι ώρα είναι ή τι θα κάνω αύριο όσο το συνεχίζεις. Μάλλον εσένα θα σκέφτομαι. Δεν με νοιάζει αν είναι Δεκέμβριος ή Ιούνιος, δεν με νοιάζει αν καταλαβαίνω τη γλώσσα που μιλάνε δίπλα μου, η μουσική δε με συντροφεύει και οι δρόμοι είναι άρρωστοι γιατί ένας ασθενικός τους περπατάει. Δεν με νοιάζει αν πρέπει να φύγω από αυτή τη χώρα, αν πρέπει να προκόψω, αν πρέπει να σταθώ για κάτι. Ίσως να πρεπε, αλλά όταν κυματίζεις στο μυαλό μου κρύβονται όλα από πίσω σου και μου χαμογελάς σαν να μη γνωρίσαμε τη βλακεία και το μίσος του κόσμου.