Ένα ποίημα που έγραψα ως μικρός
Δυστυχία δεν υπάρχει εκεί που παίζουν τα παιδιά χαρούμενα στους δρόμους
Δυστυχία δεν υπάρχει εκεί που ένα δέντρο βγάζει καρπούς την άνοιξη ή εκεί που ανθίζει ένα λουλούδι
Δυστυχία δεν υπάρχει εκεί που ένα ρυάκι δίνει στα παιδιά το γάργαρο νερό του
Εκεί όπου ένας άνθρωπος διαβάζει μια εφημερίδα ήσυχα στο σπίτι του
Εκεί που η μητέρα φροντίζει γαλήνια το παιδί της
Δυστυχία δεν υπάρχει
Δυστυχία δεν υπάρχει εκεί που δυο παιδιά παίζουν όμορφα κάτω από τον ήλιο
Δυστυχία δεν υπάρχει εκεί που οι άνθρωποι ευχαριστούν τον ουρανό μετά από μια μπόρα
Εκεί που ένα λουλούδι ανοίγει διάπλατα τα ωραία φύλλα του
Εκεί που οι κάμποι ρουφούν το νερό της βροχής
Δυστυχία δεν υπάρχει εκεί που ένα καράβι με ξενιτεμένους γυρίζει στη χώρα του
Εκεί που τα παιδιά κάνουν λυπημένα τα μαθήματά τους
Δυστυχία δεν υπάρχει
Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012
Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012
Πίνακας
Θα μπορούσαμε να βγούμε
όλες τις φωτογραφίες μας
για τα επόμενα χρόνια
σήμερα
Και μετά να κλειστούμε
στα σπίτια μας
ή ακόμη και μέσα μας
όλες τις φωτογραφίες μας
για τα επόμενα χρόνια
σήμερα
Και μετά να κλειστούμε
στα σπίτια μας
ή ακόμη και μέσα μας
Όμως αυτό
δεν αποτελεί διέξοδο
κι ελπίζω ούτε επιθυμία
Γιατί δε ζούμε διακεκομμένα
αλλά κάθε λεπτό
δεν αποτελεί διέξοδο
κι ελπίζω ούτε επιθυμία
Γιατί δε ζούμε διακεκομμένα
αλλά κάθε λεπτό
Ό,τι βλέπουμε να πλησιάζει
ύστερα ξεμακραίνει
μέχρι που χάνεται πίσω μας
ύστερα ξεμακραίνει
μέχρι που χάνεται πίσω μας
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012
Aγγλικό πράσινο
Δηλητηρίασε, πυρπόλησε, μαχαίρωσε
Κάνε ό,τι θέλεις, όμως με τέχνη
Ύστερα κοίταξέ το
Χάζεψέ το
Θαύμασέ το
Χάζεψέ το
Θαύμασέ το
Να κάτι που δεν ήξερες
Η χαρά είναι όλη δική μου
Σαν μια σούστα που επιτέλους υπάκουσε
Σαν μπαλόνι, χωρίς βαλβίδα και πορεία
Εκείνη προσπάθησες να την παραμορφώσεις
Κι αυτό το έλυσες όταν δεν έπρεπε
Έτσι τυφλώθηκες από το φως που εσύ μου έδωσες
Τα βράδια που μ' εξάχνωνες, άθελα σου το έχανες
Περίεργο, αλλά τα χρώματα πλήθυναν
Περίεργο, αλλά τα χρώματα πλήθυναν
Και ξέχασα μια γλώσσα που έμαθα μόνο για σένα
Δράση και μετά αντίδραση
Σάλτο κι επιστροφή
Όταν τα καρφιά δε βυθίζονται άλλο
Aρχίζουν και χοροπηδάνε πάνω στο δέρμα μου
Τριφύλλια
Τελικά η ζωή μου μου αρέσει πιο πολύ ανοργάνωτη. Κοντεύω μετά από τόσα χρόνια να το καταλάβω! Τα πεταμένα ρούχα και βιβλία, δώρα φίλων και μη, κάθε μέρα αλλάζουν το χώρο σαν να μην τον διαμόρφωσα εγώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)